کد مطلب:195702 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:252
مبارزه امام صادق
همان گونه كه گفتیم امام صادق (ع) دوش به دوش نهضت عظیم علمی و انقلاب فرهنگی، در هر فرصتی به طاغوت زدایی پرداخت، او هرگز تسلیم طاغوت های عصرش نشد، بلكه همواره با آنها در ستیز بود، و سرانجام در همین راستا، او را شهید كردند.
آن حضرت گر چه قیام مسلحانه بر ضد طاغوت های عصرش نكرد، ولی با شمشیر زبان و قلم، در هر فرصتی به جنگ آنها رفت و آنها را محكوم كرد، و در مورد قیام مسلحانه، به یكی از شاگردانش به نام سدیر كه در كنار چند عدد گوسفند توقف كرده بودند فرمود: «والله لو كان لی شیعه بعدد هذه الجداء ما وسعنی القعود; سوگندبه خدا اگر شیعیان (راستین) من به اندازه تعداد این بزغاله ها بودند، خانه نشینی برایم روا نبود، و قیام می كردم.» وقتی كه سدیر آن بزغاله ها را شمرد، هفده عدد بودند.
امام صادق (ع) همواره مساله ولایت را مطرح می كرد، و می فرمود: «ولایت از نماز، روزه، زكات و حج برتر است، و دلیل آن را چنین ذكر می كرد: «لانها مفتاحهن و الوالی هو الدلیل علیهن; زیرا ولایت كلید همه آنها است، و حاكم و رهبر، راهنمای مردم به سوی همه آنها است.» و گاهی می فرمود: «من مدح سلطانا جائرا و تخفف وتضعضع له طمعا فیه كان قرینه فی النار; كسی كه سلطان ستمگری را تمجید كند، و در برابر او فروتنی و كرنش نماید، تا در كنار او به نوایی برسد، چنین كسی همدم آن سلطان در میان آتش دوزخ خواهد بود.» و زمانی دیگر از رسول خدا (ص) نقل می كرد كه فرمود: «الفقهاء امناء الرسل ما لم یدخلوا فی الدنیا; علمای دین نمایندگان امین پیامبران هستند تا هنگامی كه وارد در دنیا نشده اند.» شخصی از رسول خدا (ص) پرسید: نشانه ورود آنها در دنیا چیست؟
رسول خدا (ص) فرمود: «اتباع السلطان، فاذا فعلوا ذلك فاحذروهم علی دینكم;
پیروی سلطان، هرگاه دانشمندان چنین كنند، برای حفظ دینتان از آنها بپرهیزید.»
منصور دوانیقی، دومین طاغوت خشن عباسی در ضمن نامه ای به امام صادق (ع) نوشت:
«چرا مانند سایر مردم به مجلس ما نمی آیی و جزء اطرافیان ما نمی شوی تا از سوی ما بهره مند گردی؟!»
امام صادق (ع) در پاسخ نوشت: «در نزد ما (از امور مادی) چیزی نیست كه برای آن از تو بترسیم، و در نزد تو از نظر معنوی چیزی نیست كه به خاطر آن به تو امیدوار گردیم، در نزد تو نه نعمتی وجود دارد كه به حضورت بیاییم و به خاطر آن به تو تبریك گوییم، و نه تو خود را در بلا و مصیبت می بینی كه بیاییم و به تو تسلیت بگوییم، بنابراین برای چه نزد تو بیایم و در مجلس تو شركت كنم؟» منصور پس از دریافت این پاسخ كوبنده، نوشت: نزد ما بیا و ما را نصیحت كن.
امام صادق (ع) در جواب نوشت: «كسی كه دنیا خواه است تو را نصیحت نمی كند (زیرا دنیایش به خطر می افتد) و كسی كه آخرت خواه باشد، نزد تو نمی آید.» به این ترتیب امام صادق (ع) انقلاب سیاسی خود را پی ریزی می كرد، و مردم را بر ضد حكومت طاغوتیان می شورانید و از نزدیك شدن به آنها برحذر می داشت، و دو موضوع انقلاب فرهنگی و سیاسی را در راس مسائل، و از مسائل اصلی قرار داده بود، پیروان راستین او نیز باید در همین صراط مستقیم كه همان صراط مستقیم قرآنی است گام بردارند.
آن حضرت گر چه قیام مسلحانه بر ضد طاغوت های عصرش نكرد، ولی با شمشیر زبان و قلم، در هر فرصتی به جنگ آنها رفت و آنها را محكوم كرد، و در مورد قیام مسلحانه، به یكی از شاگردانش به نام سدیر كه در كنار چند عدد گوسفند توقف كرده بودند فرمود: «والله لو كان لی شیعه بعدد هذه الجداء ما وسعنی القعود; سوگندبه خدا اگر شیعیان (راستین) من به اندازه تعداد این بزغاله ها بودند، خانه نشینی برایم روا نبود، و قیام می كردم.» وقتی كه سدیر آن بزغاله ها را شمرد، هفده عدد بودند.
امام صادق (ع) همواره مساله ولایت را مطرح می كرد، و می فرمود: «ولایت از نماز، روزه، زكات و حج برتر است، و دلیل آن را چنین ذكر می كرد: «لانها مفتاحهن و الوالی هو الدلیل علیهن; زیرا ولایت كلید همه آنها است، و حاكم و رهبر، راهنمای مردم به سوی همه آنها است.» و گاهی می فرمود: «من مدح سلطانا جائرا و تخفف وتضعضع له طمعا فیه كان قرینه فی النار; كسی كه سلطان ستمگری را تمجید كند، و در برابر او فروتنی و كرنش نماید، تا در كنار او به نوایی برسد، چنین كسی همدم آن سلطان در میان آتش دوزخ خواهد بود.» و زمانی دیگر از رسول خدا (ص) نقل می كرد كه فرمود: «الفقهاء امناء الرسل ما لم یدخلوا فی الدنیا; علمای دین نمایندگان امین پیامبران هستند تا هنگامی كه وارد در دنیا نشده اند.» شخصی از رسول خدا (ص) پرسید: نشانه ورود آنها در دنیا چیست؟
رسول خدا (ص) فرمود: «اتباع السلطان، فاذا فعلوا ذلك فاحذروهم علی دینكم;
پیروی سلطان، هرگاه دانشمندان چنین كنند، برای حفظ دینتان از آنها بپرهیزید.»
منصور دوانیقی، دومین طاغوت خشن عباسی در ضمن نامه ای به امام صادق (ع) نوشت:
«چرا مانند سایر مردم به مجلس ما نمی آیی و جزء اطرافیان ما نمی شوی تا از سوی ما بهره مند گردی؟!»
امام صادق (ع) در پاسخ نوشت: «در نزد ما (از امور مادی) چیزی نیست كه برای آن از تو بترسیم، و در نزد تو از نظر معنوی چیزی نیست كه به خاطر آن به تو امیدوار گردیم، در نزد تو نه نعمتی وجود دارد كه به حضورت بیاییم و به خاطر آن به تو تبریك گوییم، و نه تو خود را در بلا و مصیبت می بینی كه بیاییم و به تو تسلیت بگوییم، بنابراین برای چه نزد تو بیایم و در مجلس تو شركت كنم؟» منصور پس از دریافت این پاسخ كوبنده، نوشت: نزد ما بیا و ما را نصیحت كن.
امام صادق (ع) در جواب نوشت: «كسی كه دنیا خواه است تو را نصیحت نمی كند (زیرا دنیایش به خطر می افتد) و كسی كه آخرت خواه باشد، نزد تو نمی آید.» به این ترتیب امام صادق (ع) انقلاب سیاسی خود را پی ریزی می كرد، و مردم را بر ضد حكومت طاغوتیان می شورانید و از نزدیك شدن به آنها برحذر می داشت، و دو موضوع انقلاب فرهنگی و سیاسی را در راس مسائل، و از مسائل اصلی قرار داده بود، پیروان راستین او نیز باید در همین صراط مستقیم كه همان صراط مستقیم قرآنی است گام بردارند.